Het was me duidelijk:
Je wilde mij meenemen.
Waar naartoe maakte niet uit,
zolang we maar samen vertrokken.
Ik wilde enkel voor de verhalen,
gaf wat aarzelend toe aan je besluit.
Het begon op de plek waar we alles kenden.
Jij reed en ik keek uit het raam.
Het was niet te warm en niet te koud.
We lachten en we zwegen.
Je keek me vaak net iets te lang aan.
Wanneer je mijn hand probeerde te pakken
Stuurde ik een beetje bij.
We moesten nog lang rechtaan verder.
Want we waren er nog lang niet.
De dagen vulden lijstjes in mijn hoofd
Die ik speciaal leeg had gehouden.
Des te verder we kwamen.
Des te meer werd je deel van mijn gedachten,
deel van mij.
Jij.
Zo verloren de uitzichten,
Die ik eerder zo koesterde,
Mijn interesse.
Zo veranderde mijn reis van koers.
Maar juist toen ik kon toegeven
Dat je genadeloos verankerd was
In mijn gedachten.
Was de bestemming voor jou bereikt.
En scheidde onze wegen.
