Poëzie inzenden naar een deskundige jury bestaande uit Marcel Linssen, ACG Vianen en Maarten Gulden, die vervolgens een oordeel zullen vellen over je werk (en mogelijk over jouzelf, als mens) leek mij in elk geval geen goed idee. Niets is echter minder waar. Wat blijkt; mogelijkheden komen open te liggen. Dat is de samenvatting.
Een slam is een poëziewedstrijd waar de voordracht centraal staat. Ik zond net zoals vorig jaar twee gedichten in naar Marcel Linssen, de grote man achter DichtSlamRap in Boxtel. Gelijk spanning. Het verlossende woord enkele weken later echter: Merlijn, je mag (weer) meedoen met de pre finale en een van je gedichten publiceren we in de DichtSlamRap bloemlezing. Winst is al behaald dus, maar hoe overleef ik zo een slam? Ik ben een groentje. Ben ik goed genoeg? Blijkbaar schrijf ik alleraardigst, maar hoe kan ik staande blijven in een wedstrijd?
Dat vroegen Michelle Bracke – collega-deelnemer – en ik ons dan ook hardop af tijdens de late uurtjes in Café Pelt in Heerlen. Al snel kwamen we tot de, toch wel voor de hand liggende, conclusie: authenticiteit telt. “Je moet gewoon je ding doen,” maar ook, “wees jezelf”. We waren het snel eens met elkaar. Als je probeert de dichter uit te hangen, dan val je door de mand. Mensen willen naar mensen kijken. En kijk ook terug. Maak contact met je publiek. Lach met ze mee. Als je iets geks doet, per ongeluk, geef dat toe. Haal je schouders op. Bedank de mensen voor het applaus. Bedank ze voor de aandacht.
Blijkbaar deden we dat. Michelle compleet anders dan ik, maar we wonnen. Wat is de reden dat we in de finale staan? We waren goed genoeg, of zoals ACG opschreef (ook al hoor ik dit niet te weten): “Mag blijven.” Nu staan we in de finale van DichtSlamRap te Boxtel, donderdag 20:00 uur in café Le Temps Perdu.
Nu stellen we ons dezelfde vragen weer en de spanning is allerhoogst. Naast het feit dat we als Heerlenaren aan elkaar gewaagd zijn, zullen we het opnemen tegen Loren Brouwers , Bernhard Christiansen, Martin M Aart de Jong, Hedwig Baartman, Jacoline de Heer, Maaike Haneveld, Merijn Schipper, Rinske Kegel en Pom Wolff. Het wordt knokken, maar daarom niet minder gezellig. Ook dit is optreden en ook dit is ontwikkelen. Alles wat zich ontwikkelt, leeft pas echt.
Door: Merlijn Huntjens
