zwarte wouden.
na een paar uur onder
het bladerdek te zijn gebleven
wordt mijn oog meegenomen door een
kraai (hij heeft het nodig voor zijn nest).
het is dan goed geweest, zo zijn wouden.
maar de primark.
bij het het verlaten is alleen je lijf intact.
de zon verwarmt een hol lichaam bij de bushalte.
tijdens het sissen van het openbaar vervoer
hoor je, je eigen weke brein samenvatten
dat je in dat laaggeprijsde fort niet meer
bent dan je ‘s ochtends was. ik doneer ‘s avonds
dat andere oog aan de kraai in het bos.
liever dat ik dáár mezelf laat plukken en woudnesten
decoreer. liever dát, dan mezelf.
