Waar ben je toch gebleven?
Laat van je horen, al is het maar even
Ik hoor jouw stem fluisteren in de wind
En blijf zoeken, zo blind
Daar tref ik je aan
Bijna slapend in het jonge graan
Zoekend naar een laatste zucht
Die jou klaarmaakt voor die ene vlucht
Een vlucht naar het diepe, het onbekende
Waar jij gedwongen naartoe rende
Jij laat mij achter, alleen hierboven
Wat moet ik doen, wie moet ik geloven?
Een stem roept mij vanuit de schaduw
Bevrijd haar of wees immer weduw
Ik denk aan jou en mijn verstand ontwaakt
Redden zal ik jou; mijn keuze is gemaakt
Ik volg jou daar naar beneden
Angstig dalend over zwarte treden
Ik word verblind door een donkere mist
En weet meteen: dit is een list
Ik ren en ren zonder te kijken
Mijn ogen dwalend over al deze lijken
Tot ik daar plots vind wat ik zoek
Mijn redding of misschien mijn eeuwige vloek?
Mijn lier speelt een lied zo droevig en zwaar
Een verdriet zo groot in iedere snaar
Dat zelfs de goden tot stilte zijn gebracht
Zodat ik jou bevrijden kan uit deze eeuwige nacht
Weg neem ik jou van deze wereld der doden
En omkijken, nee, dat is mij verboden
Toch kan ik de drang niet weerstaan
En zie jou verdwijnen met een laatste traan
