De feestdagen: eerst Kerstmis,
dan Nieuwjaar. Dat weet het
kleinste kind. Dat kind weet
ook – of weet het nog niet –
wat hem of haar te wachten staat.
Tantes die in je wang komen knijpen,
de té stevige handdrukken van je kalende nonkels.
Het heerlijke eten dat lijkt te blijven toestromen en
evengoed de buikpijn, wanneer je ’s avonds in je
bed ligt.
De kerstboom, rijkelijk versierd, met lichtjes en andere
kitsch, want dat is gezelligheid, nietwaar?
Het feit dat de kerstboom er niet toe doet, wel de
veelvouden van verdiepingshoge stapels van pakjes.
Die helaas wel eens durven tegenvallen.
De herhaling van dit alles, maar nu staat het kind
ook een belangrijke taak te wachten: na het vele
oefenen, moet de nieuwjaarsbrief voorgelezen worden.
Het gevolg is altijd een luid applaus, maar dat is
geen maatstaf voor je werkelijke prestatie.
Jaren strijken voorbij, het kind groeide talrijke centimeters
en kan nu niet meer onder de schouw staan. Ook is er geen
sprake meer van een voordracht met gelukswensen, laat staan
spelen met de neefjes en nichtjes. We komen samen om sociaal
te zijn, dan toch via onze smartphone en tablet…
