Terwijl haar wangen met de seconde warmer worden door het vuur van
kerstbomen, steekt ze haar sigaret op. Ze inhaleert. Wat een verlichting.
‘Ik dacht dat jij gestopt was, Charlot.’ Onopgemerkt is Alexander naast haar komen te staan. ‘Verdomme, kan jij ook nooit eens normaal aan komen lopen.’ Ze heeft meteen spijt, ze is de hele dag al iedereen aan het afsnauwen. ‘Sorry, ik ben gewoon niet zo’n oud en nieuw-persoon. Ongewild maakt het mij altijd te sentimenteel.’ Er valt een korte stilte. Uiteindelijk slaat hij een arm om haar heen. Ze voelt zich gelijk meer op haar gemak. Samen staren ze naar de volgende boom die op de vuurstapel wordt gegooid. ‘Één per jaar, dat was de deal die ik met mijzelf heb afgesloten. Ik steek hem altijd op tijdens oud en nieuw. Het laat me makkelijker terugblikken.’
‘Makkelijker?’ vraagt hij op een verwarde toon.
Weer valt er ’n korte stilte. Ze zucht diep en vervolgt zichzelf. ’Er is wéér een jaar voorbij, Alex. En het is absurd hoe snel de tijd voorbij gaat als je het achteraf allemaal bekijkt. Maar..’ Ze wacht tot ze de juiste woorden gevonden heeft.‘Ik voel tijdens oud en nieuw altijd een gevoel van spijt omhoog drijven. Elke keer weer vraag ik mijzelf af of ik niet méér van dat jaar had kunnen genieten. En ja, ik had er zó veel meer van kunnen maken. Is dat niet te stom voor woorden, Alex? Dat ik er bewust van ben dat ik het leven, vol met al haar mogelijkheden, liefde en wijsheid kán beleven. Maar dat in plaats daarvan ik maar een simpel, grijs bestaan leef. Wachtend tot er weer een jaar voorbij is, ik mijn sigaret oprook en mezelf opnieuw voor mijn kop kan slaan.’ Haar ogen worden vochtig. Hij haalt zijn arm van haar vandaan. Ze kan van zijn gezicht aflezen dat hij geïrriteerd is. ‘Ja inderdaad, je hebt gelijk; dat ís te stom voor woorden. Ik kan mijzelf zo kwaad maken om mensen zoals jij. Je bent het allemaal, Charlot; jong, gezond, welvarend en meest belangrijk: geliefd. En toch ben je zo egocentrisch om daar niet optimaal van te genieten. Ik heb mijn vriend Thijs drie jaar geleden in de grond moeten stoppen. 16 facking maanden heeft het de kanker gekost om zijn leven af te pakken. Weet je wat hij tegen mij zei, een paar dagen voordat hij overleed? Hij keek mij recht in de ogen aan en zei ‘Verdomme, wat ben ik toch blij dat ik dit leven heb mogen meemaken.’ Hij heeft deze wereld veel te jong verlaten, en waardeerde desondanks elke seconde ervan. Wat ik probeer te zeggen, Charlot, is dat het feit dat je ademt niet betekent dat je lééft. Tegelijkertijd betekent het dat je nog steeds de mogelijkheid hebt óm te leven. En dat het de grootste misdaad is om die kans niet te pakken.’
Grootste misdaad
0
