Ik zag je gaan,
Liet je gaan,
Ookal wist ik niet
Wat je eraan had
Verward
Versnelde ik mijn pas,
Mijn zicht aangetast
Door hetgeen wat ik wou zien,
Maar niet zag.
Mijn pupillen die grepen,
Naar het stukje realiteit
Voorheen vermeden
Werd erdoor op het vlak gesmeten,
Tussen mijn eigen gedachten
Mijn eigen verwachtingen
Die zich voedde
Met het beeld dat ik hun gaf,
En lachten als ze zagen wat ik verwachtte.
Grijpen deed ik niet meer
Ik liet je gaan,
Ik liet je achter
Je leek zo alleen,
Maar je glimlachte van verlangen.
Had spijt van mijn keuze,
Schreeuwde nog je naam maar toch,
Die kans had je gegrepen.
Voor even was het stil.
Het beseffen was de druppel,
En vormde deze
Plek waar je was verdwenen.
