Wanneer rivieren overstromen en vulkanen uitbarsten
Een wens tot kalmte, orde, overzicht
De chaos en de waas verdwijnt
De lucht klaart op en je staat stil
Om je heen in de ravage zie je een bekend gezicht
Een liefdevolle hand raakt je schouder
Je mag even verdriet hebben, lijden, voelen
Het is veilig…. gevoelig, maar verlichtend
Je begint ergens met herstellen, rouwen, opnieuw vertrouwen
Toch lijkt de tocht eindeloos te duren
En voorzichtig stap je over de scherven die je niet durft te tasten
Zoekend naar dat plekje waar het groen blijkt te zijn
Je ziet steeds meer om je heen veranderen en vraagt je af
Hoe had het eruit gezien als de chaos nooit was ontstaan
Je vergeet wat je al hebt bereikt en ziet alleen nog maar pijn
Na de ramp moest er toch iets van vroeger over zijn
En daar waar rivieren overstroomden
Was ineens plek voor iets anders om te groeien
Hier waar vulkanen uitbarsten
Zullen de mooiste bloemen gaan bloeien
Je kijkt terug naar het rampgebied
Grievend dat je alleen hebt gestaan
Trots dat je het toch hebt doorstaan
Verzoend met het idee dat het zo moest gaan om hier te staan
Dan zie je de wereld open gaan
Op dat plekje waar jouw bloemen het mooist bloeien
En onder de zonnestralen die jou belichten
Zal je eindelijk kunnen voelen, dat dit is wat ze met geluk bedoelen
