Stil
Het is stil.. te still.
De ruimte in mijn hart is leeg en kil.
Ik ben er, wil er best zijn,
Maar het echoot maar rond en dat doet pijn.
Ik hoor niets terug wanneer ik praat.
En dat is precies de leegte die zich achter laat.
Aan deze stilte kan ik niet goed wennen.
Eerlijk gezegd wil ik hard voor wegrennen.
Het is alsof de tijd op stil is gezet.
En lig ik alleen en verlaten op bed.
De stilte gaat met me mee tot in de morgen.
En geeft me de volgende nacht weer nieuwe zorgen.
Stilte, waardoor blijf je zo dichtbij me staan.
Heb ik je niet verteld van me weg te gaan.
Stilte, ik wil je vriend niet zijn..
want je doet me denken aan mijn eenzaamheid en pijn.
Maar als je dan toch wil blijven bij mij,
Wees dan zacht voor me, en keer langzaam het tij.
