We hebben een rijsttafel besteld. Een grote. Dat dat veel is voor twee personen, is ons wel verteld. Maar Rainor en ik, wij gaan elke uitdaging aan.
Rainor is drie jaar ouder dan ik. Sinds mijn geboorte zijn we als twee vogels uit hetzelfde nest. We leerden elkaar om de vleugels te spreiden, om goede wormen te zoeken voor de vrouwtjes.
Vroeger, toen ik nog geen vrouw en Rainor nog geen kinderen had, zaten we op judo. We hebben samen de eerste dan gehaald en zijn zelfs op trainingsstage naar Japan geweest. Toen we hoorden dat er in ons kleine dorpje een Japans restaurant gevestigd zou worden, was er dan ook geen twijfel mogelijk. Dat moest ons vaste stekkie worden.
Nu zitten we, voor het eerst, aan de Japanse tafel. Rainor en ik zitten naast elkaar. Dat heeft een symbolische reden. Wij staan namelijk altijd naast, en nooit tegenover elkaar.
Het restaurant is Japans aangekleed. Tenminste, zo moet het lijken. Rainor en ik weten als kenners wel wat er allemaal niet klopt. We kijken uit op een groot aquarium met exotische Japanse vissen, maar dat laatste weet de leek niet. Die kent de Japanse vis alleen uit de sushi. Boven alle tafels, hangen ronde, rode lampen. Wensballonnen, zou de leek het noemen. Rainor en ik weten wel beter.
Rainor zegt dat hij nog even gaat plassen voordat de rijst er is. De rijsttafel wordt geserveerd terwijl hij wegloopt. Ik zeg niks. Rainor weet echt wel wat hij doet.
Als hij terugkomt, valt dat een beetje tegen. Ik wijs mijn eerbiedige judopartner erop dat zijn gulp nog open staat. Rainor maakt een Japanse buiging als dank. Dan trekt hij de rits dicht.
Bij het dichtritsen is een stukje van het witte tafellaken tussen de tandjes komen te zitten. Ik zeg dat zijn monster eindelijk beet heeft. Rainor kan er niet om lachen. Hij probeert met korte rukjes om het tafellaken los te maken. Rainor kan altijd zo voorzichtig en lomp tegelijk zijn. Dat had hij vroeger al.
Ik weet precies hoe dit zal aflopen. Rainor gaat zo harder aan de rits rukken en dan zit er een gat in het tafellaken. Ik schaam me al een beetje als ik me voorstel hoe de nette Japanse meisjes zullen reageren.
Rainor begint harder aan de rits te rukken. Ik zeg dat hij moet uitkijken vanwege het gat in het tafellaken. Rainor rukt nog harder. Het tafellaken, en daarmee de zojuist geserveerde rijsttafel, schuift een stukje op. In een reflex springt Rainor op. Hij struikelt over een stoelpoot. Ik zie hem wankelen, zoals Chan kan wankelt in zijn films voordat hij aanvalt.
Rainor valt niet aan. Rainor valt achterover. Door het aquarium. In zijn gulp nog steeds het tafellaken. Ik probeer de situatie te redden door ‘sushi’ te roepen als de rijst en de exotische vissen samen op de grond belanden.
Zo verlieten Rainor en ik het Japanse restaurant met een rekening van ruim tweeduizend euro, zonder ook maar een korrel rijst gegeten te hebben.
Sushi
0
