Zijn ziel als een plattegrond
Voor haar op tafel
Op zoek naar zijn hart
Raakte ze hopeloos verdwaald
Verstrikt in oude wonden
Vocht ze zich een weg naar buiten
Met de hoop hem niet weer
Uit het oog te verliezen
En met de angst
Losgelaten te worden
Klampte ze zich steeds harder
Aan hem vast
Ze wou het bijna schreeuwen
“Laat mij nooit meer gaan”
Maar langzaam glipte hij weg
Uit haar verkrampte vingers
