Mijn woorden vandaag zijn gevist uit de grote vijver in mijn hoofd. Langzaam maar zeker zoeken de juiste woorden elkaar op, en lijken de zinnen logischer te worden wanneer ze uit mijn mond rollen.
Ik weet niet waar de woorden vandaag naar toe verdwalen. Het enige dat mij gerust stelt, is dat ze ergens in de grote vijver rondzwemmen. Wachtend op het juiste moment.
Het moment is nu aangebroken, de woorden vinden een uitvlucht naar mijn lippen, waar ze samen met een zucht van de wind worden meegenomen naar een voorbijganger die ze meenemen wil. Alleen zijn er vandaag geen voorbijgangers, enkel een leeg en wit vel papier. Ik probeer de woorden te vangen, maar kan ze niet meer zien. Uit het blik vervaagd, terug verstopt de grote donkere vijver. Hoe kan ik ze ooit vangen? Hoe kunnen ze eruit?
Misschien laat ik het voor wat het is en laat ik de vijver overspoelen. Tot het niet meer stopt, en de woorden elkaar niet meer kunnen vinden.
